از رویای معلمی تا عشق پرواز

او متولد 1360 در محله پامنار تهران است، فرزند اول یک خانواده شش نفره هست. یک خواهر دارد و دو برادر. خواهرش مخترع و استاد دانشگاه است و در حوزه هواپیمایی فعالیت دارد. یکی از برادرانش هم در زمینه روبات‌های مربوط به هواپیما فعالیت می‌کند. فقط یک برادرش رشته کاری‌اش با بقیه متفاوت است و به امور تجاری می‌رسد. مادر فهیمه خانه‌دار است و پدرش شغل آزاد دارد و در زمینه تاسیسات گازرسانی فعالیت دارد. بچه که بود، تابستان‌ها همیشه دستش توی سیریش و کاغذ بود. پدرش آنها را تشویق می‌کرد بادبادک بسازند و از پشت بام رهایش کنند. فقط او نبود، برادرها و خواهرش هم کارشان همین بود. تا آخر دوران راهنمایی در تهران بودند و بعد از آن به خاطر کار پدرش به اصفهان رفتند. دوره دبیرستان را در همان شهر، در دبیرستان علامه امینی گذراند. دبیرستان که تمام شد، در کنکور شرکت کرد دوست داشت مهندسی پزشکی بخواند که نشد. بعد از آن به تهران آمدند و متوجه شد که مرکز آموزش فنون خدمات هوایی تهران یک امتحان ورودی گذاشته و دانشجو می‌گیرد. یکسری دوره آموزشی داشت که خلبانی و نگهداری و تعمیر قطعات هواپیما را شامل می‌شد. فهیمه در این دوره آموزشی امتحان داد چون علاقه زیادی به درس خواندن داشت و کار در فرودگاه را هم بسیار دوست داشت در آزمون ورودی آن مرکز آموزشی در تهران قبول شد. در چند رشته نمره بالا آورد و در کلاس دوره‌های خلبانی نشست. آن زمان رئیس دانشکده به او گفت اگر بخواهی همین روند را ادامه بدهی و پرواز کنی، طول می‌کشد، در رشته‌های دیگر ادامه تحصیل بده حرف او را پذیرفت و با راهنمایی استاد دیگرش مهندسی پرواز را انتخاب کرد و در دانشگاه علمی کاربردی مشغول تحصیل شد. فهیمه قبل اینکه وارد دانشگاه بشود در این رشته در خارج از کشور آموزش سقوط آزاد از ارتفاع را دیده و تجربه پرواز با چتر (پاراگلایدر) و گلایدر را هم داشت. او در خانواده‌ای به این تحصیل می‌پرداخت که از نظر مالی بسیار معمولی بود و هزینه این رشته برایشان بسیار بود اما فهیمه در همین خانواده از پدر پر تلاش و مادر خانه‌دار مهربانش سختکوشی و تلاش را یاد گرفته بود و به خاطر عشقی که به پرواز داشت توانست همه مشکلات مالی را پشت سر گذارد.
روزها گذشت و او درس خود را با موفقیت تمام کرد و به عنوان اولین مهندس پرواز زن از دانشگاه فارغ التحصیل شد. اطرافیان تعجب می‌کردند که او چگونه توانسته مهندس پرواز شود. فقط هم در ایران چنین نگاهی به او نبود. وقتی برای گذراندن دوره شبیه‌ساز پرواز هواپیمای توپولوف به روسیه رفته بود، روس‌ها هم تعجب کرده بودند. روزهای گذراندن درس‌های تئوری تمام شده بود و فهیمه باید اولین پرواز خود را عملی تجربه می‌کرد در یک روز سرد زمستان در حالیکه او 27 سال سن داشت، لباس آبی رنگ پرواز را پوشیده و منتظر سرویس بود که او را به فرودگاه ببرد و استرس بسیار زیادی را هم تحمل می‌کرد، هر چند برف را خیلی دوست دارد اما می‌ترسید که به خاطر برف، پرواز لغو شده و اولین روز کاری‌اش تعطیل شود.
به فرودگاه رسید و داخل هواپیما شد در کابین توپولف، خلبانها از او استقبالی رسمی و روحیه بخش کردند. اولین دستور رسمی در «کاکپیت» (کابین خلبان) را اجرا کرد. کابین خلبان و سیستم توپولف به استانداردیی و راحتی ایرباس و بوئینگ نیست و مهندس پرواز باید حواسش را جمع دهها کلید سوئیچ، چراغ و آمپر کند. هواپیما از باند با حاشیه سفید برفی به آسمان برخواست. فهیمه نه چیزی می‌دید، نه می‌شنید. معلم پرواز که کنارش نشسته بود، به او گفته بود فقط روی صندلی بنشین و از پریدن هواپیما لذت ببر، ولی او به شدت هیجان داشت. هیچ کاری نکرد البته قرار هم نبود کاری کند. اما روز بعد باید همان پرواز را انجام می‌داد. همان معلم کنارش نشسته و این بار او باید همه کارها را انجام می‌داد. خیلی تجربه دشواری بود. با نگاه دیگری بیرون را نگاه می‌کرد. دیگر نگاه مهندسی نداشت، آسمان برایش شکل دیگری داشت روز اول پرواز، فهیمه سعی کرد هر چه طی سالها آموزش یاد گرفته بود را با خونسردی‌اش همراه کند و از پس پرواز اول برآید. اولین پروازش را در سال 1386 و در مسیر تهران – مشهد با موفقیت انجام داد، کاری که زمانی خیلی‌ها به او می‌گفتند چونکه یک زن است نمی‌تواند و بهتر است این راه را ادامه ندهد اما او همه سختی‌ها را با تمام وجود تحمل کرد، به آرزوی کودکی‌اش رسید، اولین زن مهندس پرواز در ایران شد و تا به امروز پروازهای موفقی را چه در داخل و چه خارج از کشور انجام داده است.
موفقیت‌های بانوی پرواز:
1 –همکاری با هواپیمایی ایران ایرتور به عنوان مهندس پرواز (هواپیمای توپولف TU154 ) از سال 1387
2 - داشتن جمعا بیش از 3000 ساعت پرواز
3 - در حال گذراندن دوره آموزش زمینی تایپ هواپیمای بویینگ MDدر هواپیمایی ایران ایرتور
4 – تاسیس سازمانی به نام «جامعه بانوان صنعت هوانوردی ایران»
کاپیتان فهیمه احمدی می‌گوید: بچه که بودم آرزوی پرواز داشتم، شاید هم عاشقش بودم. بادبادک‌های رنگی درست می‌کردم و به هوا می‌فرستادم. انگار درست کردن بادبادک، بهانه‌ای بود تا لذت پرواز را از نزدیک لمس کنم… اما حالا تا اوج بالا می‌روم و زمین را از آسمان می‌بینم و از خدا تشکر می‌کنم و باور دارم که دختران و زنان هم توانایی‌های بسیاری دارند اما باید به این باور برسند تا رویاهایشان برایشان دست یافتنی شود.
مثل پروانه‌ای که از پیله بیرون می‌آید، آماده پرواز شو؛ تو پرواز می‌کنی تا هر اوجی که بخواهی!

ساناز معززی
کارشناس ارشد حقوق بین الملل