بحران بی‌خانمانی پیامد سیاست‌های دولتمردان آمریکا

روزنامه نیویورک تایمز در روز جمعه ۲۴ تیرماه ۱۴۰۱، در گزارشی به معضل بی‌خانمانی در آمریکا و تبدیل شدن آن به بحرانی شدید اشاره کرده است. طبق گزارش، مردم جهت دریافت کمک به پناهگاه‌های سراسر کشور هجوم برده و تعداد افراد ثبت شده در فهرست انتظار در ماه‌های اخیر دو یا سه برابر شده‌ است. همچنین برخی نیز از روی اجبار در اردوگاه‌هایی زندگی می‌کنند که از زمان شیوع بیماری کووید – ۱۹ در پارک‌ها و سایر اماکن عمومی شهرهای بزرگ آمریکا، بر پا شده‌اند. همچنین بر اساس گزارش، افزایش تورم موجب وخیم شدن این معضل شده و نرخ اجاره بها از سال ۱۹۸۶ میلادی تاکنون با بیشترین میزان افزایش مواجه بوده و باعث شده بسیاری از شهروندان آمریکایی از مسکن برخوردار نباشند. این افراد ناگزیر به زندگی در خیابان‌ها و مواجهه با جرم و جنایت، خشونت و آب‌وهوای نامناسب، ازجمله گرمای شدید هستند. در این میان بسیاری از افراد شغل خود را از دست می‌دهند و به علت عدم دسترسی به اینترنت و یا برخورداری از آدرس پستی، غالباً از یافتن شغلی جدید باز می‌مانند.
گزارش بیان می‌کند ریشه‌های بحران بی‌خانمانی را می‌توان در سیاست‌گذاری‌های دهه‌های پیشین این کشور مبنی بر عدم ساخت مسکن به میزان کافی (نابرابری میزان عرضه و تقاضا) جستجو کرد. گفتنی است بر اساس آمارهای ائتلاف ملی مسکن برای بی‌بضاعت‌ها، ۷ میلیون تن از شهروندان کم درآمد حتی قادر به اجاره مسکن‌های مقرون به‌صرفه در این کشور نیستند. از سوی دیگر گزارش به قوانین و مقررات وضع شده از سوی سیاست‌گذاران اشاره کرده که این امر باعث وخیم‌تر شدن این بحران و ایجاد محدودیت برای مسکن‌های مقرون به صرفه نیز شده است. ازجمله این سیاست‌ها می‌توان به اختصاص بخش اعظمی از زمین‌های مسکونی شهرهای بزرگ به خانه‌های ویلایی به جای ساخت آپارتمان‌های چند واحدی اشاره کرد.
گفته می‌شود مالکان این خانه‌ها به خاطر هراس از تغییر ساختار اجتماعی و همچنین کاهش ارزش خانه‌های‌شان به واسطه حضور خانواده‌های کم درآمد با ساخت مسکن‌های مقرون به صرفه مخالفت می‌کنند. در این راستا می‌توان به اعتراض‌های اخیر در سان فرانسیسکو در واکنش به طرح تبدیل هتلی با ۱۳۱ اتاق به واحدهای مسکونی برای بی‌خانمان‌ها اشاره کرد که سرانجام هم متوقف شد.

تیم پژوهشی سازمان دفاع از قربانیان خشونت