مشکل بیشتر کودکان کار اقتصادی است

به گزارش ایسنا، شبنم پیرهادی با بیان اینکه مردم به این کودکان بدبین هستند، اظهار کرد: مردم به گونه‌ای رفتار می‌کنند که انگار این کودکان از آن‌ها سوء‌استفاده می‌کنند حتی افرادی که برای کمک به مرکز ما مراجعه می‌کنند این دید را دارند که کودکان کار عضو تیم‌های مافیایی هستند و اشخاصی آن‌ها را دزدیده و آموزش داده‌اند.

 وی افزود: آمار کودکان مافیایی کار در ایران بسیار پایین و بیشتر کودکان کار کشور در خانواده زندگی می‌کنند و نخستین مشکل آن‌ها واقعا اقتصادی و پس از آن مهاجرت است.

 مسئول واحد اجتماعی موسسه‌ فرمند اصفهان با بیان اینکه به گفته مسئولان ذی‌ربط احتمالا تنها یک باند مافیایی کودکان کار در اصفهان وجود دارد، گفت: تا کنون نیروی انتظامی گزارش دقیقی در این خصوص اینکه چنین باندی واقعا وجود دارد یا خیر، نداده است اما 55 تا 60 درصد از کودکان کار از اتباع خارجی هستند.

 پیرهادی با بیان اینکه متاسفانه نخستین مشکل این کودکان محیط نا امن کار است، تصریح کرد: عقده‌ حقارت، مشکلات روانی و برخورد مردم مشکلاتی است که این کودکان به وی‍ژه دختران با آن روبه رو هستند و کودکی که بیش از سه ساعت در خیابان سرگردان باشد، یک کودک آسیب دیده محسوب می‌شود.

 وی با اشاره به اینکه یکی از مشکلاتی که این کودکان برای جامعه ایجاد می‌کنند، ایجاد بی نظمی در شهرها است، اضافه کرد: کودکان کار آمار بزهکاری را بالا می‌برند و احتمال اینکه یک کودک کار بزهکار شود بسیار بیشتر از یک کودک عادی، بدسرپرست و حتی محروم است. حال آنکه این کودکان زمان فعالیتشان را به سمت ساعات پایانی شب برده‌اند تا شهرداری نتواند جمع آوری‌شان کند.

 مسئول واحد اجتماعی موسسه‌ی فرمند گفت: متاسفانه کودکانی هستند که شغلشان جمع‌آوری بازیافت است، دستفروش هستند یا قالی می‌بافند و به نوعی کارفرما دارند و اگر مردم از آن‌ها خرید نکنند کارفرما آن‌ها را اخراج می‌کند.

 پیرهادی با بیان اینکه کمک به این کودکان باید از طریق ارگان‌هایی مانند بهزیستی و شهرداری و ریشه‌ای باشد، ادامه داد: چندین برنامه برای این کودکان وجود داشته اما بهزیستی علاوه بر مشکلات سازمانی و برای استخدام کارشناسان و متخصصان با کمبود بودجه روبه رو است.

 وی اظهار کرد: شهرداری این کودکان را جمع آوری می‌کند، اورژانس اجتماعی آن‌ها را به مرکز نگهداری منتقل می‌کند، اما از آنجا رها می‌شوند و دوباره به کار خود ادامه می‌دهند، در این مراکز هیچ اقدامی برای این کودکان حتی یک آموزش ساده نمی بینند و یا علت‌یابی تکدی‌گری‌شان انجام نمی‌شود، حتی انتقال این کودکان به این مراکز بر روحیه آن‌ها تأثیر منفی می‌گذارد.